Kto nie ma nic, ten może wszystko

Program spektaklu 

Kto nie ma nic, ten może wszystko to kolektywna praca studentek i studentów Wydziału Reżyserii Dramatu krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Spektakl powstał w ramach projektu „Nowy i Młodzi”, przy współpracy Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi.

Twórczynie i twórcy przyglądają się łódzkim historiom i herstoriom powołując rzeczywistości epizodyczne: krótkie, przeoczone, pozornie niemające znaczenia. One składają się na tkankę tego miasta, jego niejednorodną tożsamość – często wypartą/zapomnianą/zatartą. Przyglądając się jednostkowym doświadczeniom, reżyserki i reżyserzy projektują pozaczasową topografię miasta, w której współcześni i minieni marzyciele oraz marzycielki muszą nieustannie konfrontować wyobrażone z rzeczywistym.

Projekt stawia pytania o możliwości budowania tożsamości zbiorowej bez formułowania tożsamości jednostkowej. Bada granice między emancypacją i alienacją, autonomią i dominacją, wspólnotowością i obcością. Na spektakl składają się cztery etiudy:

moim babkom rewolucjonistkom reż. Mira Mańka

Spektakl stanowi intymną opowieść o doświadczeniu pracy w jednej z łódzkich fabryk włókienniczych. Twórczynie skupiły się na statusie ciała, które podlega mechanicznej eksploatacji. Opowieść koncentruje się na inskrypcji tego, co społeczne – biedy, realiów politycznych, norm społecznych – na tkance ciała byłej pracownicy fabryki. To historia dostrajania do warunków ciężkiej pracy, znoszenia granic ciała i jego transformacji. Jest to więc inna, pogłębiona mikro-historia „transformacji ustrojowej” – opowiedzianej z perspektywy ustroju ciała. Kieruje ku refleksji na temat niewidzialnych dramatów – rozgrywanych we wnętrzu, czy na polu rodzinnych interakcji.

Sześć zer reż. Wojtek Rodak

Zainspirowana historią Stanisława z Łodzi, opowieść o doświadczeniu wygrania miliona w totolotka, a następnie roztrwonieniu niemal wszystkich pieniędzy w ciągu kilku lat. Konkretna, jednostkowa historia poddana fikcjonalizacji, służy tu jako krytyczne narzędzie komentujące neoliberalne i kapitalistyczne założenia współczesnego społeczeństwa sukcesu. Czy można przegrać wygrywając? Albo czy przegrywając można wygrać? To opowieść o potencjale tkwiącym w porażce, a także konsekwencjach zbyt łatwo spełniających się marzeń.

LAJPO trailer Maciej Hanusek i Dominik Frosztęga

Historia współczesnego błędnego rycerza, który poszukuje w dużym mieście wolności, anonimowości i miłości. Miłość jednak boleśnie go zawodzi, poczucie anonimowości przeradza się w samotność, natomiast wolność okazuje się nie przynosić ulgi, a jedynie rodzić wstyd i kolejne kłamstwa. Queerowa opowieść o męskości utrzymana w klimacie romansu łotrzykowskiego, w której topografia Łodzi splata się z losami głównego bohatera. Pytanie tylko czy Łódź okaże się dla niego szalupą ratunkową, czy Tratwą Meduzy?

Piekła nie ma reż. Olga Ciężkowska

Łódź, 1914/1915 rok – w lokalnej prasie ukazuje się notka o trwających poszukiwaniach Estery Budy ściganej za „nakłanianie młodocianych dziewczyn na drogę nierządu i utrzymywanie potajemnego domu rozpusty”. Ta ponad stuletnia lokalna historia stała się dla twórczyń spektaklu punktem wyjścia do refleksji na temat statusu kobiecej seksualności i ciała w strukturach patriarchalnej władzy. Powracając do własnych rodzinnych historii i dawnych tekstów kultury odrzucają systemowo inklinowane sądy moralne, skupiając się na uprawomocnionej walce o indywidualnie rozumiane szczęście, spełnienie i miłość.

Prawo do samostanowienia o własnym ciele jako jeden z najważniejszych postulatów na drodze do wolności.

Spektakl realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”.

Spektakl bierze udział w 28. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Paweł Kluszczyński, Katarzyna Lemańska, Andrzej Lis, Jacek Sieradzki (przewodniczący), Katarzyna Tokarska – Stangret, Wiktoria Tabak, Agnieszka Wójtowicz.

Uwaga: W spektaklu używane jest światło stroboskopowe. Aktorzy na scenie palą papierosy.

Czas trwania: 2,5 godziny z przerwą.