Wstęp
Historia Polski, jaką znamy, nie jest historią wszystkich. Historia Polski, jaką znamy, jest historią elit. Każdy zasługuje na należne mu miejsce w zapisie przeszłości, tak jak każdy zasługuje na miejsce w przyszłości, która dopiero nadejdzie.
Idąc za ideą Leszczyńskiego, proponujemy krytyczne spojrzenie na historię Polski, jako historię wielkiego folwarku zbudowanego na wyzysku, dla korzyści tych najbardziej uprzywilejowanych, od handlu niewolnikami w państwie Mieszka I począwszy, na bezwzględnej transformacji ustrojowej 1989 roku kończąc. To, co sądzimy o historii ziem, na których przyszło nam żyć wymaga radykalnej, krytycznej rewizji. Nie zaprojektujemy przyszłości nie uporawszy się wcześniej z bolesną, pełną sprzeczności przeszłością.
Spektakl składa się z serii obrazów odnoszących się do siebie poprzez wspólny temat. Tematy umieszczone w nielinearnej narracji przeglądają się w sobie i kontestują się nawzajem. Proponowana formuła kolażu nie ma na celu opowiedzenia całej historii Polski, tak jak nie miała tego na celu książka Adama Leszczyńskiego. Celem jest zaprojektowanie sytuacji scenicznych pozwalających na zadawanie pytań o schematy społecznych zachowań, o naturę historii opowiadanych przez zwycięzców, o miejsce wykluczonych w rozmowie o historii i wreszcie o korzenie obserwowanych w życiu społecznym, przejawów przemocy strukturalnej.
W spektaklu zastanawiamy się, jaki wpływ na społeczne przemiany ma sposób opowiadania historii. Do kogo należy historia? Czy historia to coś, co można mieć na własność? Czy o miejsce w historii należy się bić? Kto decyduje o tym, jaka historia jest obiektywna? O kim mówi historia, a o kim nie mówi i dlaczego? Czy kreowanie nowych punktów widzenia i proponowanie odmiennych perspektyw wystarczy?
