Teatr Nowy: „Ciało dziewczyny”
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się
W XXI wieku w przestrzeni publicznej przywykliśmy myśleć o teatrze jako o Świątyni Sztuki i Przybytku Kultury. Rozpatrywać walory artystyczne i w oparciu o nie klasyfikować: spektakle, twórców_czynie, aktorów_rki. Tworzyć obiektywne kategorie oceny, zestawienia i rankingi „must see”, tak jak robimy to z książkami, serialami, wystawami…
A przecież – przeżywając litość i trwogę – mieliśmy poznawać prawa rządzące światem, szukać i odnajdować sens życia, uczyć się odróżniać dobro od zła, przeżywać zachwyt, doznawać oczyszczenia. Teatr miał być nam koniecznie potrzebny do życia – nie w kategoriach prestiżu, ale w kategoriach emocji.
To założenie przyświeca Festiwalowi Teatru Niezbędnego: zebranie i przybliżenie publiczności kilku spektakli, które zostawiają w widzach coś, co trudno obiektywnie uchwycić: poczucie, że tego właśnie potrzebowali – żeby poznać, zrozumieć, doświadczyć. Żeby się zachwycić, zaciekawić, przestraszyć i zmotywować, zmęczyć albo odpocząć, zapłakać albo uśmiać się do łez, poczuć bliskość z drugim człowiekiem, potrenować wzajemną uważność, wspólnie coś przeżyć.
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się
Lata 90. Pierwsza dekada wolności, szalony okres zmian, wielkich problemów oraz wyzwań transformacyjnych. Cudotwórców, akwizytorów i teleturniejów. To także czas szans – jednych
To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie
Anarchistyczny spektakl w kontrze do ponurej podróży w przeszłość opisanej w antropologicznym eseju Kacpra Pobłockiego pt. Chamstwo. W spektaklu kolektywu Agnieszka Jakimiak – Mateusz Atman jest dużo śmiechu, który ma
„Pewnego razu trzy kobiety spotkały się w pewnym miejscu i zaczęły mówić. Póki mówiły, istniały. Wiedziały, że gdy ich opowieść się skończy, skończą
Kryzys klimatyczny, kryzys tożsamości, kryzys relacji, kryzysy gospodarcze i polityczne – czy pojedynczy człowiek może odwrócić negatywne trendy, zmienić losy swoje i świata?
W odpoczywaniu nie ma nic oczywistego. Ciągła presja samorozwoju, posiadania ciekawego hobby, dalekich i egzotycznych podróży sprawiają, że już sami gubimy się w
Społeczne oczekiwania i kulturowe wzorce, stereotypy, wielowiekowe przyzwyczajenie i poczucie odpowiedzialności kontra zwykła ludzka potrzeba czułości, delikatności i wrażliwości – jak znajdować równowagę